ตีพิมพ์ครั้งแรกในอนุสาร อ.ส.ท.ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๑๑ เดือนมิถุนายน ๒๕๕๐
๑๐๙๖ นี่แหละ…ใช่เลย
ไม่ได้บอกใบ้ทีเด็ดเลขท้าย ๔ ตัวให้เอาไปซื้อล็อตเตอรี่นาครับ ที่ผมพูดถึงนี่คือหมายเลขทางหลวงสายหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งทอดยาวจากอำเภอแม่ริมลดเลี้ยวไปตามทิวเขาอันสลับซับซ้อนไปจนกระทั่งถึงอำเภอสะเมิงต่างหาก
แอบหมายตาเอาไว้นานเป็นปีแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อครั้งมาขับรถเที่ยวบนเส้นทางหางดง-สะเมิงซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นถนนสายดอกไม้ สายรีสอร์ต คราวนั้นผมขับรถกลับจากอำเภอสะเมิงตามถนนสาย ๑๐๙๖ มายังอำเภอแม่ริม ย้อนเข้าเชียงใหม่เป็นสายวงรอบ แล้วก็ต้องตาโตเมื่อได้เห็นว่าช่วงต้นของถนนเล็ก ๆ สายนี้สองฟากฝั่งเรียงรายไปด้วยกิจกรรมท่องเที่ยวสนุก ๆ เต็มไปหมด ล้วนแล้วแต่น่าเล่นไปเสียทุกอย่าง ทั้งรถบักกี้ รถATV ขี่ช้าง ขี่ม้า ฯลฯ สารพัด จาระไนไม่หวาดไหว จะว่าเหมือนสวนสนุกก็คงไม่ได้ เพราะดูยังไงก็ไม่เหมือนสวน แต่เป็นถนนทั้งสายลดเลี้ยวตามลาดไหล่เขา
เรียกว่า “ถนนสนุก”คงจะเหมาะกว่า
หลังจากนั้นมาเชียงใหม่ก็ได้แต่ผ่านไปผ่านมาอีกหลายต่อหลายหน เห็นทีไรให้นึกอยากลงไปเล่นทุกที แต่ยังไม่มีจังหวะสักครั้ง เพิ่งมาได้โอกาสเอาก็คราวนี้แหละครับ เพราะเป็นฉบับกิจกรรมกลางแจ้ง ออกแนวตื่นเต้นผจญภัย ผมก็เลยไม่พลาด ตรงแน่วมาขอผจญสนุกให้ชุ่มปอดเสียหน่อย สาสมกับที่รอคอยมานาน
หลังจากขับรถเทียวไปเทียวมา ลาดตระเวนหาข้อมูล ผมก็ตกลงใจที่จะประเดิมกิจกรรมบนเส้นทางสายสนุกนี้ด้วยการนั่งช้างเป็นอันดับแรก เนื่องจากช้างเป็นสัตว์ที่เป็นเสมือนเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของเชียงใหม่ บังเอิญเหลือเกินที่ปางช้างโป่งแยง ก็เป็นแหล่งกิจกรรมที่อยู่ลึกสุดของถนนสายนี้พอดี คืออยู่ตรงกิโลเมตรที่ ๑๘ เลี้ยวขวาเข้าซอยไปอีกประมาณ ๓ กิโล ฯ ก็เห็นที่ทำการปางช้างตั้งเด่นเป็นสง่า พร้อมช้าง ๒-๓ เชือกยืนโยกเยกหลบแดดที่แผดจ้ายามสายอยู่ในร่มเงาของแมกไม้ ไกลออกไปเป็นทิวเขาสลับซับซ้อนสุดสายตา เรียกว่าบรรยากาศเป็นธรรมชาติใช้ได้เลยละครับ
“นั่งช้างนี่เรามีให้เลือก ๒ แบบคือ แบบ ๑ ชั่วโมง ราคา ๑,๒๐๐ บาท ไปน้ำตก ๑ แห่ง กับ ๒ ชั่วโมง ๒,๔๐๐บาท ไปน้ำตก ๒ แห่ง” เจ้าหน้าที่หนุ่มหน้าสวยหลังเคาน์เตอร์แจงรายละเอียดให้
แทบไม่ต้องคิด ผมเลือกแพ็กเกจแรกครับ ด้วยเหตุผลคือรู้สึกว่าน้ำตกเดียวกับ ๒ น้ำตกไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนเพราะเป็นน้ำตกเหมือนกัน (ถ้าเป็นลาบหรือส้มตำก็ว่าไปอย่าง) ที่สำคัญคือไม่อยากนั่งบนหลังช้างนานจนเกินไป เดี๋ยวจะเมาช้าง (ถึงจะไม่ใช่เบียร์ช้างก็เถอะ) แถมบนเส้นทางยังมีอะไรต่อมิอะไรหลายอย่างรอให้ไปดูไปชมอีกมาก แค่พอหอมปากหอมคอก็พอแล้ว
จ่ายเงินเสร็จสรรพผมก็รับบัตรไปยื่นให้เจ้าหน้าที่ก่อนขึ้นบันไดเกยปีนขึ้นไปนั่งบนกูบหลังช้าง ไถ่ถามได้ความว่าชื่อพังคำมูน อายุ ๓๕ ปี (ถามจากควาญน่ะครับ ไม่ได้ถามช้าง) ตั้งหลักคล้องเชือกกันตกเรียบร้อยดีแล้วควาญก็บังคับคำมูนให้ออกเดินโย่งเย่งไปตามทางดิน ข้ามลำห้วย ลัดเลาะขึ้น ๆ ลง ๆ รอบข้างเขียวขจีด้วยแมกไม้ มองไปอีกฟากหนึ่งเห็นทิวเขาทอดตัวยาว มีบ้านพักรีสอร์ตเรียงราย แลเห็นแปลงผักผลไม้คลุมด้วยพลาสติกใสเป็นแนวลดหลั่นมาตามลาดเขา
ความสนุกตื่นเต้นอยู่ตรงที่ได้นั่งโอนเอนยวบยาบไปตามจังหวะการย่างก้าวของช้างครับ นั่งทีไรก็ยังระทึกใจทุกที โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนขึ้นหรือลงเนินชัน ๆ งี้ ลุ้นจนตัวโก่งเชียวละ เพราะอดคิดไม่ได้ว่าเกิดเจ้าประคุณรุนช้างลื่นตีลังกากลิ้งลงมาละก็ มีหวังแบนแต๊ดแต๋เป็นกล้วยปิ้งแน่ แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นช้างลื่นหกล้มเลยสักครั้ง ยิ่งทางเดินเป็นประจำทุกวันอย่างนี้คงไม่พลาดหรอกน่า
สักพักทางก็พาลัดตัดลงสู่หุบ ได้ยินเสียงซู่ซ่าของน้ำตกกังสดาลดังอยู่ข้างหน้า สายน้ำสีขาวสะอาดตาที่หลั่งไหลผ่านผาหินนี้อยู่ในบริเวณของรีสอร์ต สวยดีเหมือนกัน คำมูนดูจะดีใจกว่าใครตรงดิ่งเข้าไปเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน เล่นไม่เล่นเปล่าเอางวงดูดน้ำมาทำท่าจะพ่นขึ้นมาบนหลัง ทำเอาผมร้องเสียงหลง ยังดีที่ควาญทำเสียงดุห้ามไว้ทัน คำมูนเลยหันไปพ่นใส่พุงตัวเองคลายร้อนแทน (เฮ้อ ...เกือบไปแล้วไหมล่ะ)
เล่นน้ำจนสะใจ (ช้าง) แล้วก็ได้เวลาย้อนกลับครับ ทีเด็ดมาอยู่ตอนนี้เอง เพราะขากลับทางขึ้นเป็นถนนดินเล็ก ๆ เลียบผา แถมชันดิก ขนาดคำมูนเดินขึ้นไปได้ทีละก้าวสองก้าวก็ต้องหยุดพักหายใจ ผมเหลือบมองลงไปข้างล่างเสียวไส้อย่าบอกใคร ต้องหันไปไถ่ถามประวัติความเป็นมาของควาญช้างเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจจากความสูง
“ผมชื่ออาร์ตครับ” ควาญหนุ่มวัยรุ่นตอบ “ขี่ช้างนี่หัดมาตั้งแต่เด็ก เพราะบ้านเพื่อนมีช้าง หัดเอง ขี่ตอนแรกสั่งช้างได้แค่ไปกับหยุดเท่านั้น” ว่าแล้วหัวเราะชอบใจ
ยังดีนะ ถ้าสั่งได้แค่ไปอย่างเดียว หยุดไม่ได้นี่คงยุ่งพิลึก
“ ช้างต้องอายุ ๓ ขวบ ถึงจะแยกจากแม่เอามาฝึก ช้างที่ดื้อมาก ๆ ต้องคนมีคาถาถึงจะบังคับได้ คนมีอาคมนี่เขาเสกคาถาเป่าช้างทีเดียวก็เราเข้าไปขี่ได้แล้ว ยิ่งบางคนเขามีช้างน้ำ จะบังคับช้างที่ดุ ๆ หรือช้างตกมันได้”
“ช้างน้ำนี่ใช่ฮิปโปรึเปล่า” ผมถาม เพราะจำได้ว่าฮิปโปก็มีคนเรียกว่าช้างน้ำเหมือนกัน
“ไม่ใช่ครับ ช้างน้ำมันจะหน้าตาเหมือนช้าง มีงวงมีงา แต่ว่าตัวเล็กนิดเดียวเท่านิ้วก้อย มันจะอาศัยอยู่ตามแม่น้ำ พวกหมอช้างที่มีคาถาอาคมนี่ถ้าเขารู้ว่าอยู่แถวไหนเขาจะไปเอา ไปร่ายคาถาแล้วก็ใช้ปลีกล้วยโยนลงไป งาของช้างน้ำนี่มันมีพิษนะ ถ้าคนโดนแทงก็ตาย ต้องให้มันแทงปลีกล้วย พอช้างน้ำมันขึ้นมาแทงปลีกล้วย ก็จะจับมันได้ มีแล้วก็จะควบคุมช้างได้ เพราะช้างจะกลัว เมื่อก่อนปู่ผมก็มี แต่ผมไม่เคยเห็นหรอกนะ”
คุยเรื่องช้างน้ำยังไม่ทันจบก็พอดีคำมูนพาเดินกลับมาส่งที่เกย เป็นอันครบรอบหนึ่งชั่วโมงพอดี ไม่น่าเชื่อเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ลงมาตรงข้างหน้าสำนักงานเห็นว่ามีกล้วยมีอ้อยขาย เลยซื้อให้คำมูนกินเสียหน่อย ถือว่าเป็นการ “ทิป” ในฐานะที่เดินดีไม่พากลิ้งลงเขา
ยังติดใจช้างอยู่ ผมก็เลยขับรถต่อลงมายังปางช้างแม่สา ชมการแสดงของช้างต่อเสียเลย ตามประวัติเขาว่าปางช้างแห่งนี้ก่อตั้งมาตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๑๙ โน่น โดยคุณชูชาติ กัลมาพิจิตร ซึ่งเป็นเจ้าของช้างเลี้ยงกว่า ๗๐ เชือก นับถึงวันนี้ก็กว่า ๓๐ ปีแล้ว มาทีไรก็เห็นว่ายังคงได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างประเทศมาเข้าชมกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ผมเองยังมาตั้งหลายที ดูแล้วดูอีกสนุกดีไม่มีเบื่อ
แค่เข้ามานั่งเล่นข้างในบริเวณปางช้างก็คุ้มแล้วละครับ เพราะรอบข้างร่มรื่นเย็นสบายด้วยร่มเงาไม้ นั่งรอที่ศาลาริมน้ำกินลมชมวิวเย็น ๆ ใจ พักเดียวควาญก็พาช้างมาอาบน้ำในลำห้วยข้าง ๆ ศาลา อันเป็นต้นน้ำที่ไหลลงไปยังน้ำตกแม่สา ควาญช้างช่วยวักน้ำสาดให้ บ้างก็ช่วยถูงวงถูงาให้ ถูกใจผู้ชมเป็นพิเศษเห็นจะเป็นลูกช้างตัวน้อย ๆ ๒-๓ เชือก ลงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน น่าเอ็นดู พ่นน้ำใส่กันบ้าง กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบ้างล้มคว่ำคะมำหงายกันอยู่ในน้ำ
เสร็จสรงช้างทั้งโขลงก็พากันทยอยขึ้นจากน้ำมายื่นหน้ารับรางวัลกล้วย อ้อย จากผู้ชมซึ่งแน่นขนัดอยู่บนระเบียงศาลาริมน้ำ ก่อนจะเดินเรียงแถวนำหน้าพาขึ้นไปยังเวทีการแสดงที่เป็นลานดินกว้างล้อมรอบด้วยศาลาสำหรับนั่งชมภายใต้ร่มเงาของหมู่ไม้
ความหรรษาเริ่มจากการแสดงความสามารถของช้างที่มีให้ดูหลากหลายรูปแบบ เริ่มจากง่าย ๆ อย่างยกขาส่งควาญขึ้นขี่คอ ก่อนจะมาถอดหมวกใส่หมวกให้ควาญ เอางวงประสานกันเป็นชิงช้าให้ควาญนั่ง ฯลฯ แต่ละอย่างล้วนแล้วแต่เรียกเสียงเฮฮาจากผู้ชมได้ไม่น้อย ด้วยลีลาแสนรู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ช้างเดินเรียงแถวหน้ากระดานกันออกมาพร้อมเป่าเมาท์ออร์แกนไปด้วย คนดูปรบมือกันสนั่น
ทว่าที่สร้างความฮือฮาได้มากที่สุดก็คือช้างเตะฟุตบอลครับ ไม่ถึงขนาดจัดให้มี ๒ ทีมแข่งกันเหมือนอย่างงานช้างที่สุรินทร์ แต่เป็นการยิงลูกโทษ ผลัดกันเป็นผู้รักษาประตู ผลัดกันเตะ ตื่นเต้นเร้าใจด้วยพลังเตะอันหนักหน่วงเสียงดังฟังชัด ตุ้บทีลูกบอลลูกใหญ่กระเด็นไปไกล ช้างบางเชือกไม่ยิงธรรมดา มีการสับขาหลอกเสียด้วย ยังกับคริสเตียนโน โรนัลโด ของทีมปีศาจแดงแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดแน่ะ แถมแจ๋วกว่าตรงที่หลอกด้วยขาหน้า แต่ยิงด้วยขาหลัง ถึงไม่เข้าประตู แต่ลีลากินขาดชนะใจคนดู รับเสียงปรบมือไปแบบเต็ม ๆ
นอกจากนี้ยังเปิดโอกาสให้ผู้ชมได้มีส่วนร่วม ด้วยการขออาสาสมัครปาลูกดอกใส่ลูกโป่งที่แขวนอยู่บนราวแข่งกับช้างตัวน้อย ปากันไปปากันมา ปรากฏว่านักท่องเที่ยวหนุ่มฝรั่งที่อาสาลงไปปาแม่นกว่า ทำเอาเจ้าช้างน้อยโมโหครับ ที่ปาสู้ไม่ได้ ใช้งวงคว้าลูกดอกปราดเข้าไปจิ้มลูกโป่งบนราวแตกหมด ก่อนเดินตุปัดตุป่องจากไป เล่นเอาผู้ชมหัวเราะกันงอหาย
ปิดท้ายรายการด้วยการให้ช้างแสดงกรรมวิธีการชักลากไม้แบบในสมัยเมื่อหลายสิบปีก่อนที่เชียงใหม่ยังมีการทำไม้อยู่ ให้เห็นถึงการใช้ช้างหลาย ๆ เชือกในการทำงานร่วมกัน ยกท่อนซุง วางเรียงท่อนซุง เสร็จแล้วจึงเปิดโอกาสให้นักท่องเที่ยวได้ให้อาหารเป็นรางวัลและถ่ายภาพกับช้างเป็นที่ระลึก ก่อนจะพากันกลับออกมาด้วยความสนุกสุขใจ
ทั้งนั่งทั้งดูช้างตัวใหญ่ ๆ มาแล้ว รายการต่อไปผมก็เลยต้องหาอะไรที่ตัวยาว ๆ ดูบ้าง เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ ก็พอดีถัดลงมาจากปางช้างไม่ไกลเห็นมีฟาร์มงูแม่ริมอยู่ริมทางข้างซ้ายมือพอดี ภายในฟาร์มมีสารพัดสารพันบรรดางูพันธุ์ต่าง ๆ ทั้งที่มีพิษและไม่มีพิษภายใต้บรรยากาศธรรมชาติให้ชม
ดูเฉย ๆ คงจะไม่ตื่นตาตื่นใจเท่าไหร่ครับ เขาก็เลยจัดให้มีนักแสดงโชว์ร่วมกับงูพิษชนิดต่าง ๆ ให้ต้องทึ่ง สั่งให้งูหลับตาลืมตาก็ได้ แถมยังมีการรีดพิษงูเห่าโชว์เสียอีกด้วย อย่างเราให้จับงูเฉย ๆ ก็ไม่อยากแล้ว เอามาพันแขนพันคอนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย บรื๋อ อ อ แต่นี่เขาให้นักแสดงลงไปปล้ำจับงูเหลือมตัวมหึมาในน้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำได้ยังไง งูเหลือมขนาดนี้ผมเคยดูในหนังสารคดี ขนาดกวางป่าตัวใหญ่เบ้อเริ่ม มันยังรัดเสียกระดูกนิ่มตาย ดูแล้วก็ให้หวาดเสียวแทน แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ตื่นเต้นมามากแล้วก็ต้องหาอะไรเบา ๆ ผ่อนคลายอารมณ์ ออกมาจากฟาร์มงู เห็นโรงเรียนลิงแม่ริมอยู่ไม่ไกล ก็เลยแวะเข้าไปดูเสียหน่อย
ดูเล่น ๆ ก็เพลินดีเหมือนกันครับ ว่ากันตั้งแต่ขั้นตอนการฝึกลิงเก็บมะพร้าวอย่างละเอียดให้เห็นทีละขั้น ตั้งแต่ฝึกบิดมะพร้าวก่อน จากนั้นก็ค่อยฝึกให้ขึ้นไปเก็บมะพร้าวจากบนต้นมะพร้าว แล้วก็ฝึกให้ปอกมะพร้าวเป็นอันดับสุดท้าย ทุกขั้นตอนเจ้าจ๋อก็ทำได้คล่องแคล่วว่องไวยังกับลิง (ก็ลิงนี่นะ)
เสร็จจากแสดงการทำงานแล้ว ก็เริ่มการแสดงความสามารถพิเศษกัน
คราวนี้แหละครับ ฮากันตรึม กับหน้าตาท่าทางเด๋อด๋าของเจ้าจ๋อขณะปั่นจักรยานไปรอบ ๆ ลานการแสดง สักพักก็มาโชว์ลีลาตีลังกาชูตลูกบาสเข้าแป้นอย่างทะมัดทะแมง ลีลาไม่แพ้ไมเคิล จอร์แดนเลยทีเดียวละครับ
แต่ที่หลายคนพิศวงสงสัยไม่น่าเชื่อว่าลิงจะทำได้ ก็คือการบวกลบเลข โดยเขาให้ผู้ชมเป็นคนเลือกแผ่นป้ายตัวเลข ๒ ตัวจากที่วางเรียงอยู่เป็นแถวตั้งแต่ ๑ ถึง ๑๐ แล้วให้เจ้าจ๋อไปหยิบแผ่นป้ายตัวเลขที่เป็นคำตอบมาให้ หยิบทีไรก็ถูกทุกที หัวแหลมจริง ๆ เป็นหัวลิงเชียว (ดีนะแค่บวกลบ นี่ถ้าลิงดันถอดสแควร์รูทได้เชื่อว่าหลายคนคงต้องอายลิงแน่)
เท่านั้นยังไม่พอ คนฝึกหยิบเหรียญบาทโยนลงบ่อ แล้วบอกให้เจ้าจ๋อลงไปเก็บ เจ้าจ๋อก็ตีลังกาอบอุ่นร่างกายเสียสองสามรอบ ก่อนจะโดดตูมลงน้ำ ดำบุ๋ง ๆ พักเดียวก็โผล่ขึ้นมาพร้อมกับเหรียญในมือ เรียกเสียงปรบมือจากรอบข้างได้อย่างกึกก้อง
อะไรจะเก่งกาจขนาดนี้ ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เก็บมะพร้าวยันดำน้ำ
ปิดท้ายการแสดงของลูกหลานหนุมานด้วยการให้ถ่ายภาพคู่กับลิงซูเปอร์สตาร์ โดยให้ผู้ชมไปนั่งเก้าอี้บนเวทีแล้วเอาผ้าแดงปูบนตัก เจ้าจ๋อก็จะมานั่งบนผ้าอย่างว่าง่าย มีเงื่อนไขอย่างเดียวว่าเวลาลิงมานั่งแล้ว ห้ามจับตัวลิง (กลัวลิงจั๊กจี้หรือไงก็ไม่รู้) แน่นอนครับ นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่มาเยือนโรงเรียนลิงไม่ค่อยยอมพลาด เรื่องถ่ายรูปกับลิงนี่ (ผมยังมีกับเขารูปนึงเลย ไม่อยากจะคุย)
ออกจากโรงเรียนลิงมาเหลือบไปเห็นป้ายสวนสัตว์แมลงสยามอยู่ถัดจากโรงเรียนลิงเข้าไปข้างใน ก็เลยลองขับรถเลยเข้าไปดูเสียหน่อย แล้วก็ไม่ผิดหวังครับกับสิ่งที่ได้พบเห็น เพราะว่าเป็นพิพิธภัณฑ์แมลงชั้นดี บนเนื้อที่เกือบ ๒ ไร่ ภายในอาคารชั้นเดียวจัดแสดงแมลงสตัฟฟ์เอาไว้เป็นพันชนิดเชียวละ มีทั้งที่หายากและหาง่าย
ที่แน่ ๆ แต่ละชนิดล้วนแล้วแต่มีรูปร่างและสีสันแปลกตาน่าดูน่าชมไปเสียทั้งนั้น ขนาดผมไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับแมลงเท่าไหร่ก็ยังเดินดูเล่น ๆ เพลินไปเหมือนกันทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งในผลงานการสะสมของคุณพิสุทธิ์ เอกอำนวย ผู้เชี่ยวชาญด้านกีฏวิทยาซึ่งมีผลงานหนังสืออ้างอิงเกี่ยวกับแมลงหลายเล่มครับ สอบถามกับคุณสุทธา เอกอำนวย ซึ่งเป็นลูกชาย และทำหน้าที่ดูแลอยู่ ก็ได้ความว่าเพิ่งเปิดให้ชมมาได้ไม่กี่เดือน คือตั้งแต่เมื่อเดือนตุลาคมปี ๒๕๔๙ ที่ผ่านมานี้เอง
ที่สำคัญไม่ได้มีเฉพาะแมลงที่สตัฟฟ์เอาไว้ ด้านหลังอาคารยังทำเป็นฟาร์มเพาะเลี้ยงผีเสื้ออีกด้วยมีอยู่หลายชนิด บรรยากาศเป็นธรรมชาติด้วยพรรณไม้ที่เป็นอาหารของผีเสื้อ เที่ยวชมได้ไม่มีเบื่อครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่ชื่นชอบแมลงไม่ควรพลาด เข้ามาหน่อยไม่เสียหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงร้อน ๆ ตอนเที่ยง ๆ บ่าย ๆ เข้ามาชมแมลงอะไรต่อมิอะไร เป็นการหลบแดดไปในตัว ถือว่าเหมาะมาก
พอแดดร่มลมตกผมก็แวะเข้าไปลองใช้บริการขี่ม้าท่องไพรดูครับ ที่นี่เขามีม้าไว้ให้บริการเช่าขี่ มีทั้งสำหรับระดับมืออาชีพที่ขี่เก่งแล้วไปจนกระทั่งมือใหม่หัดขี่ พวกเก่ง ๆ ระดับโปรแล้วจะให้ขี่เอง มีไกด์ขี่ม้านำทางไป เที่ยวชมนกชมไม้ชมวิวทิวทัศน์อะไรต่อมิอะไร
อย่างผมจัดอยู่ในประเภทมือใหม่แกะกล่องครับ เคยแต่แอ็กชั่นขี่ม้าถ่ายภาพที่หัวหินเท่านั้น จะให้ขี่ไปเที่ยวไหนต่อไหนเองคงไม่ไหว ก็เลยต้องลองเล่นในแบบเด็ก ๆ ไปก่อน นั่นก็คือให้พนักงานจูงม้าพาไปตามเส้นทางที่กำหนดไว้ โดยมีระยะเวลาว่าจะเป็นครึ่งชั่วโมงหรือหนึ่งชั่วโมง แล้วแต่จะตกลงกัน
เส้นทางที่ผมไปนี่เป็นถนนลัดเลาะขึ้นไปบนเนิน แลเห็นทิวทัศน์งดงามของเทือกเขาที่ทอดตัวยาวสลับซับซ้อนสุดสายตานั่งโยกเยกไปมาพร้อมกับเสียงกุบกับยามม้าเยื้องย่างไปช่างได้บรรยากาศ ยิ่งในแสงทองของยามเย็นแบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะสมมติตัวเองเป็นฮีโร่โคบาลกำลังขี่ม้าขาวผจญภัยในท้องทุ่ง
ลำบากอยู่หน่อยก็ตรงที่ต้องพยายามเชิดหน้าให้สูง ๆ ทำเป็นมองไม่เห็นคนจูงเท่านั้นแหละ แหะ แหะ
กิโลเมตรต้น ๆ ของถนนสายนี้ยังมีบริการกิจกรรมประเภทยานยนต์และกิจกรรมแนวแอ็กชันผาดโผนให้เลือกลองเล่นได้หลายชนิดครับ แต่ละเจ้าตกแต่งหน้าร้านเอาไว้อย่างน่าสนใจ เรียกว่าเห็นป้ายก็มันแล้วว่างั้นผมเลือกที่จะเริ่มประเดิมด้วยรถATV เพราะคุ้นเคยกับพาหนะจอมลุยชนิดนี้ดีกว่าอย่างอื่น และสนามฝึกซ้อมของสปอร์ต เอ็กซ์ ชาเลนจ์ ก็ดูเหมาะเจาะสำหรับการอุ่นเครื่องกิจกรรมแนวแอ็คชั่นของผมในคราวนี้ เพราะในบริเวณดูร่มรื่น ขณะเดียวกันก็มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างขวาง จัดสร้างวางเนินกระโดด ทางคดโค้ง และอุปสรรคกีดขวางเอาไว้ได้อย่างสวยงามลงตัว น่าสนุก
เสียงเครื่องยนต์ของรถATV ดังกระหึ่มเร้าใจเมื่อผมขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับแล้วบิดคันเร่ง ทะยานไปตามเส้นทางวิบากในสนาม กระเด้งกระดอนไปกับหลุมบ่อ เลี้ยวลดไปตามทางคดเคี้ยว พุ่งผ่านขึ้นไปบนสะพานขอนไม้สูง ตีวงจนฝุ่นกระจาย ก่อนจะกระโดดขึ้น ๆ ลง ๆ ผ่านเนินลูกระนาด ๓ เนินรวด ทิ้งโค้งเข้าสู่จุดเริ่มต้นใหม่ รอบแล้วรอบเล่า มันอย่าบอกใคร
ความจริงแล้วบนเส้นทางสายนี้เขามีบริการ ATV ท่องเที่ยวบนทางวิบากแบบไปกลับวันเดียวด้วยครับ แต่ผมนั้นเคยขี่ ATV เที่ยวมาแล้วก็เลยรู้สึกว่าไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ มาคราวนี้ก็เลยกะว่าแค่ขี่เล่น ๆ ในสนามฝึกก็สนุกพอแล้ว ถือว่าเป็นพระรองไป
ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ดุดันกับสีสันที่เร้าใจ ชวนให้จินตนาการถึงความมันในยามขับขี่ไปบนทางวิบาก
ผมแวะเข้าไปที่ เอ็กซ์ เซ็นเตอร์ ที่เห็นว่ามีรถบักกี้จอดเรียงรายอยู่หลายคัน
“นั่นโกคาร์ตครับ” เจ้าหน้าที่บอกกับผมเมื่อเห็นผมสนใจพาหนะคันเล็กที่จอดอยู่ด้านหน้า หน้าตาที่ดูคล้าย ๆ รถแข่งในสวนสนุกทำให้นึกไปถึงตอนยังเด็ก ลืมเรื่องรถบั๊กกี้ไปชั่วคราว เกิดอยากรำลึกความหลังครั้งเก่าสมัยขับรถแข่งในสวนสนุกขึ้นมา ยิ่งออกไปชะโงกดูสนามโกคาร์ตแล้วน่าขับมาก เป็นทางเรียบแบบสนามขับรถแข่ง ตั้งอยู่ท่ามกลางทิวทัศน์ขุนเขาสลับซับซ้อนงดงาม ผมก็เลยอดใจไม่ได้ต้องขอลองดูสักครั้ง
สนุกกับโกคาร์ตจนเป็นที่พอใจแล้วถึงได้หันมาหารถบั๊กกี้ พระเอกที่หมายตาเอาไว้อีกครั้ง
“เราจะมีไกด์ขับนำทางไปให้ครับ เป็นทางออฟโรด” เจ้าหน้าที่ชี้ให้ดูแผนที่บนผนัง “อยากหยุดถ่ายภาพอะไรตรงไหนกดแตรบอกไกด์ก็จะหยุดให้”
“เอาไว้ป้องกันฝุ่นน่ะครับ ทางมันฝุ่นเยอะ” ไกด์หนุ่มบอก พอเห็นผมสวมใส่อุปกรณ์ทั้งหลายแหล่เสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินนำหน้าพาไปที่รถบั๊กกี้สีสันสดใส แนะนำให้รู้จักกับอุปกรณ์ต่าง ๆ ของรถ ช่วยรัดเข็มขัดให้ผมติดกับที่นั่งอย่างมั่นคง แล้วกลับไปยังรถของตัวเอง ติดเครื่องแล่นนำหน้าออกไปยังถนนใหญ่ ผมก็ติดเครื่องบ้างแล่นตามหลังไปติด ๆ
ผิวถนนตะปุ่มตะป่ำทำให้รถโขยกเขยกกระเด้งกระดอน ได้อารมณ์วิบากอย่างแท้จริง แต่ไม่ว่าทางจะขรุขระหรือชันขนาดไหนก็ดูเหมือนพาหนะจอมอึดชนิดนี้จะไม่แสดงอาการอืดอาดหรือทำท่าว่าจะผ่านไปไม่ได้แม้แต่น้อย เหยียบคันเร่งทีไรรถก็ยังคงพุ่งทะยานไปข้างหน้าฝ่าพันทุกอุปสรรค
มีปัญหาอยู่หน่อยก็คือผมยังไม่คุ้นกับการขับพวงมาลัยซ้าย ทำให้รถคอยจะเบียดเข้าไปด้านขวา สะดุดโน่นสะดุดนี่ดังตึงตังอยู่ตลอดเวลา
“โครม” ล้อข้างขวาของรถผมกระแทกหินเสียงดังสนั่น จนพวงมาลัยสะบัดอย่างแรงจนหลุดมือ โชคดีที่ผมเคยเรียนรู้การจับพวงมาลัยในการขับรถแบบออฟโรด ไม่สอดมือเข้าไปด้านในพวงมาลัย ก็เลยไม่เป็นไร ไม่งั้นมีหวังได้โดนก้านพวงมาลัยตีมือหักนิ้วหักกันบ้าง
หลังจากแล่นคดโค้งผ่านป่าไผ่ที่มีร่องรอยของไฟป่า รถก็ตะบึงผ่านสันเขาสูงแลเห็นทิวทัศน์ของทิวเทือกเขาเป็นเงาสีน้ำเงินในม่านหมอกอยู่ลิบ ๆ ก่อนจะดิ่งลงสู่หุบเขาเบื้องล่างอีกครั้ง
ผ่านลำธารเล็ก ๆ ไปรถของไกด์ก็ชิดซ้ายเข้าจอดริมทาง ผมก็เลยจอดบ้าง
“สุดทางแล้วครับ จากตรงนี้เดี๋ยวเราก็ขับย้อนกลับทางเดิม” ไกด์เดินมาบอกพลางส่งขวดน้ำเย็นให้ ผมหยุดพักจิบน้ำเย็นกินลมชมวิวพลางนึกเสียดาย เวลาของความสนุกนี่ทำไมรู้สึกว่าสั้นทุกที ยิ่งขากลับนี่รู้สึกว่าแว๊บเดียวก็มาถึงเสียแล้ว
“ก็มีบางคนเหมือนกันที่ขึ้นไปแล้วเปลี่ยนใจ ไม่กล้า ไม่กระโดดก็ได้ แต่เราไม่คืนเงินให้นะ” เจ้าหน้าที่ว่า
ที่ควรสนใจก็คือหมายเลข ๑๐๙๖ รหัสแห่งปฏิบัติการความสนุก ที่หากมาเยือนเชียงใหม่เมื่อไหร่ไม่ควรพลาดที่จะมาสนุกกับหลากหลายกิจกรรมบนเส้นทางสายนี้
ย้ำอีกทีครับ ๑๐๙๖ ไม่ใช่เลขเด็ด ไม่ว่างวดไหน แต่ถ้าใครเอาเลขนี้ไปซื้อล็อตเตอรี่แล้วเกิดถูกรางวัล ก็อย่าลืมแบ่งผมมั่งก็แล้วกัน …แฮ่ม
คู่มือนักเดินทาง
ทางหลวงหมายเลข ๑๐๙๖ อยู่ทางทิศเหนือของเชียงใหม่ ออกจากตัวเมืองไปตามทางที่ไปอำเภอแม่ริม บนเส้นทางสายนี้มีกิจกรรมท่องเที่ยวมากมายให้เลืกสรรความสนุกปางช้างโป่งแยง ตั้งอยู่บริเวณ กิโลเมตรที่ ๑๘ บริการขี่ช้างชมทิวทัศน์ อัตราค่าบริการ ๑ ชั่วโมง ๑,๒๐๐ บาท ๒ ชั่วโมง ๒,๔๐๐ บาท เปิดให้บริการทุกวันตั้งแต่เวลา ๐๘.๐๐–๑๒.๐๐ นาฬิกา โทรศัพท์ ๐ ๕๓๘๗ ๙๐๙๓-๔ โทรสาร ๐ ๕๓๘๗ ๙๐๙๒
ปางช้างแม่สา ตั้งอยู่ที่ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ เปิดให้ชมการแสดงของช้างทุกวัน วันละ ๓ รอบ ๐๘.๐๐ ,๐๙.๔๐ และ ๑๓.๓๐ นาฬิกา ค่าบัตรเข้าชม ๒๐๐ บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๐ ๖๒๔๗ -๘ เว็บไซต์ www.maesaelephantcamp.com
โรงเรียนลิง ตั้งอยู่ที่ เลขที่ ๒๙๕ หมู่ ๑ ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ๕๐๑๘๐ เปิดให้ชมการแสดงของลิงตลอดทั้งวัน ตั้งแต่ ๐๙.๐๐–๑๔.๑๕ นาฬิกา โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๙ ๘๘๑๘ ๐ โทรสาร ๐ ๕๓๘๖ ๐๕๔๗
สวนสัตว์แมลงสยาม ตั้งอยู่กิโลเมตรที่ ๔ เลขที่ ๒๓/๔ หมู่ ๑๑ ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ในซอยน้ำตกแม่สา ๖ (ซอยโรงเรียนลิง) เปิดบริการทุกวันตั้งแต่เวลา ๐๙.๐๐–๑๗.๐๐นาฬิกา ค่าเข้าชม ชาวไทย ๔๐ บาท ชาวต่างประเทศ ๑๐๐ บาท โทรศัพท์ ๐๘ ๔๙๓๗ ๑๑๒๑ เว็บไซต์www.malaeng.com
ขี่ม้าท่องไพร ตั้งอยู่กิโลเมตรที่ ๔ ตรงข้ามสวนบัวแม่สาออคิด ให้บริการขี่ม้าท่องเที่ยวชมธรรมชาติ ค่าบริการครึ่งชั่วโมง ๔๕๐ บาท ๑ ชั่วโมง ๙๐๐ บาท เปิดให้บริการตั้งแต่ ๐๘.๐๐ -๑๖.๐๐ นาฬิกา โทรศัพท์ ๐๘ ๑๕๙๕ ๗๑๑๓
ฟาร์มงูแม่ริม เปิดให้ชมการแสดงของงูทุกวัน ตั้งแต่ ๑๐.๐๐–๑๖.๐๐ นาฬิกา โทรศัพท์ ๐ ๕๐๒๙ ๑๙๐๗
AIV เชียงใหม่ทัวร์ ตั้งอยู่เลขที่ ๗๗/๕ -๖ หมู่ ๑ ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ๕๐๑๘๐ ให้บริการรถ ATV ท่องเที่ยว โปรแกรมทัวร์ ๑ (๑-๓ ชั่วโมง ระยะทาง ๔๒ กิโลเมตร) ค่าบริการ ๑,๙๕๐ บาท โปรแกรมทัวร์ ๒ (ออฟโรดเต็มวัน) ค่าบริการ ๔,๙๕๐ บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๙ ๐๑๕๓ และ ๐๘ ๙๙๕๐ ๒๒๗๙ เว็บไซต์ www.atv-chiangmai-tours.com
Jungle Bungy Jump เปิดบริการทุกวัน ตั้งแต่ ๐๙.๐๐ -๑๔.๐๐ นาฬิกา อัตราค่าบริการครั้งละ ๑,๕๐๐บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๙ ๗๗๐๐ และ ๐๘ ๑๘๘๕ ๑๙๑๒ เว็บไซต์ www.junglebungy.com
The origonal Monkey Centre เปิดแสดงวันละ ๖ รอบ ค่าเข้าชม ๒๐๐ บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๙ ๙๔๑๔ โทรสาร ๐ ๕๓๒๙ ๗๗๐๐ เว็บไซต์ www.monkeycentre.com
Sport X Chiangmai challenge ตั้งอยู่กิโลเมตรที่ ๓ เลขที่ ๖๔/๑ ตำบลริมใต้ อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ให้บริการรถATV และรถบักกี ค่าบริการ ๒,๐๐๐บาท ผู้โดยสาร ๑,๔๐๐ บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๘๖ ๐๔๓๕ และ ๐๘ ๙๑๙๑ ๗๖๙๖
สนามยิงปืนแม่ริม ให้บริการปืนหลากชนิดพร้อมสนามยิงปืนและครูฝึกคอยดูแล ตั้งอยู่กิโลเมตรที่ ๒ เลยฟาร์มงูแม่สาไป ๑๐๐ เมตร เปิดให้บริการตั้งแต่ ๐๙.๐๐–๑๖.๐๐ นาฬิกา โทรศัพท์ ๐ ๕๓๑๑ ๒๓๘๓ และ ๐๘ ๑๕๙๕ ๗๑๑๓
X Centre ตั้งอยู่กิโลเมตรที่ ๓ ตรงข้ามฟาร์มงูแม่สา เลขที่ ๒๖๓ หมู่ ๑ ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ ๕๐๑๘๐ ให้บริการ รถ ATV รถบักกี ๑ ชั่วโมง ๒,๐๐๐บาท ผู้โดยสาร ๑,๐๐๐บาท ๒ ชั่วโมง ๓,๐๐๐บาท ผู้โดยสาร ๑,๕๐๐ บาท โกคาร์ท ๑๐ นาที ๖๐๐บาท และเพนต์บอล กระสุน ๕๐ นัดพร้อมอุปกรณ์ ๖๐๐ บาท โทรศัพท์ ๐ ๕๓๒๙ ๗๗๐๐ เว็บไซต์ www.chiangmai-xcentre.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น